Teologia imienia Cezary

Co może znaczyć imię Cezary?

Kilka słów o imieniu w ogóle, zanim przejdziemy do próby wyjaśnienia znaczenia imienia CEZARY.

Imię jest to miano, osobiste nadane człowiekowi (zazwyczaj po urodzeniu w sposób uroczysty poprzez chrzest w przypadku chrześcijan lub urzędowy np. w USC, albo zwyczajowy) określające jego miano (nazwę) bez nazwiska, bez rodowodu, postawione przed nazwiskiem.

W kulturze Bliskiego Wschodu nie posiadać imienia, to nie istnieć. Imię określa człowieka kim jest, jego tożsamość, istotę, głębię bytu, jestestwa. Jednym z pierwszych zwrotów do nieznanego człowieka jest do dzisiaj (w każdej kulturze): jak masz na imię? To znaczy również kim jesteś, jak siebie określasz, jak cię inni określają, zwą, nazywają.

Biblijny charakter imienia, to bycie kimś, stworzonym, określonym, stwarzając –powołując coś-kogoś do istnienia Bóg nadaje temu imię, imię własne określa jego całą osobę jaką stanowi. Kiedy Bóg wypowiada imię –nadaje imię, to znaczy, że określa jego przyszłość, misję życiową, posłannictwo tejże osoby i rolę do spełnienia. Sam JEZUS CHRYSTUS miał nadane Imię związane z Jego misją – zbawienia każdego człowieka - Ten, KTÓRY przyszedł zbawić – J E Z U S.

Do dzisiaj istnieje silne przeświadczenie, że nadane imię ma związek z życiem tego, który je nosi. Z dość dużej plejady świętych Kościoła, są wybierane imiona nadawane na chrzcie świętym z nadzieją, że ten święty, czy ta święta, której imię dziecko (osoba przyjmująca je) będzie w sposób duchowy „korzystać” z opieki tego świętego czy tej świętej. Jako orędownika przed Bogiem w niebie z racji nadanego patronatu chrzcielnego, czy innego np. szkoły, miejscowości. W społecznościach chrześcijańskich imieniny obchodzi się w święta patronalne, często modląc się za przyczyną i wstawiennictwem Patrona imiennego, czy w życzeniach składanych, życzymy opieki, wstawiennictwa danego Patrona obchodząc imieniny w dniu jego narodzin dla nieba.

Co znaczy imię Cezary i jaki ma związek z chrztem?

Otóż ma, mimo tego, że nie jest pochodzenia biblijnego, ani chrześcijańskiego w porządku chronologicznym.

CEZARY, to imię męskie pochodzenia łacińskiego, którego etymologia nie została do końca wyjaśniona, ani określona. W trzech głównych interpretacjach tego imienia jest koncepcja, że wywodzi się ono z od słowa caedere (ciąć, wycinać) i ma oznaczać „wycięty z łona matki (cesarskie cięcie, przy porodzie). Inna teoria, hipoteza tłumaczy to imię, że bierze ono początek ze słowa caesaries znaczącego: „czupryna, długie włosy, kędzierzawy”. Imię Caesar zostało utworzone za pomocą sufiksu -ius, który tworzył nomina gentilicia lub przymiotniki oznaczające przynależność i pochodzenie i chyba najlepszym wyjaśnieniem z dwóch wcześniejszych jest to: „ten, który rozkazuje, panuje, włada”. Po pewnym czasie stało się tytułem panujących w Imperium Rzymskim, począwszy od rodu Juliuszów. Gajusz – imię, Juliusz- nazwisko, Cezar - przydomek rodzinny - rodowy. Wywodzi się z rodu patrycjuszów rzymskich - Juliuszów, którzy to, do imienia i nazwiska dodawali przydomek CEZAR. Z biegiem czasu, gdy w rodzie Juliuszów rola poszczególnych Juliuszów zaczęła wzrastać politycznie i społecznie, obejmowali znaczące stanowiska w imperium rzymskim (głównie G. J. Cezar), przydomek CEZAR zyskiwał na znaczeniu tyle co: dyktator, autorytatywny, rozkazujący, zwycięzca, jedynowładca, władca wszystkich władców na ziemi, cesarz. W toku ewolucji znaczeniowej stał się tytułem nieograniczonej władzy w imperium rzymskim – CEZAR. Początek kultu Cezara jako boga wywodzi się od Gajusza Juliusza Cezara Oktawiana, który ogłosił Gajusza Juliusza Cezara bogiem (a on sam po swojej śmierci) został nazwany bogiem przez decyzję senatu Rzymu (IV p. n. Ch.). I od tego wydarzenia można przyjąć, że Cezar Rzymu jest jednocześnie bogiem, niejako z urzędu sprawowanej władzy, aż do cesarza Konstantyna Wielkiego. Od Konstantyna Wielkiego tzn. od zwycięstwa jego nad wojskami Maksencjusza (Most mulwiński) po tym wydarzeniu uznał Chrystusa za Boga (wydał „edykt mediolański”) a później przyjął chrzest tzn. uznał boskość Boga chrześcijan wyrzekają się tym samym tytularnego bóstwa cezara. Do tej pory nikt z chrześcijan nie ośmielił się przyjmować imienia Cezar(ry) [o ile wcześniej go nie nosił jako nieochrzczony] ze względu na przykazanie boskie :

Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną („Cezar”), co było do tej pory w świecie chrześcijańskim rozprzestrzenionym w imperium rzymskim traktowane jako grzech bluźnierstwa przeciw Bogu.

Od tego momentu historycznego wydarzenia, kandydaci na chrześcijan obierają sobie imię Cezar(ry) i przyjmują chrzest w imię Boga w Trójcy Jedynego.

Przyjąć chrzest to znaczy uznać zwierzchność Boga w całym swoim życiu i totalnie się Jemu podporządkować we wszystkim a przede wszystkim w pierwszym przykazaniu Jego. Zmiana imienia za sprawą samego Boga jest wyrazem specjalnej obietnicy, programu życia lub szczególnego związku z Bogiem. Może mieć także znaczenie profetyczne imię osoby, która je nosi tworząc nierozerwalny związek przypieczętowany trwałym znamieniem chrztu świętego. Imię może oznaczać to samo, co osobę.

I tu zaczyna się teologia imienia CEZARY… :

z rytuału obrzędu chrztu św.:

„CEZARY Ja ciebie chrzczę w imię OJCA i SYNA i DUCHA ŚWIĘTEGO. (…) Cezary stałeś nowym stworzeniem i przyoblekłeś się w CHRYSTUSA…”. (chrzest jednego dziecka nr 97)

I rzekł zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe (Ap 21,5).

c.d. obrzędu sakramentu chrztu:

Kapłan w imieniu Chrystusa-Boga i Jego Kościoła-ludzi ochrzczonych imiennie pyta rodziców, którzy wybrali właśnie imię CEZARY dla swojego (siebie) dziecka chcąc, aby miało Patrona, Orędownika w niebie o tym samym imieniu (lub dorosłego kandydata do chrztu):

„Drodzy rodzice jakie imię wybraliście dla swojego dziecka?”

Rodzice udzielają odpowiedzi: CEZARY

Kapłan dalej pyta: „O co prosicie Kościół Boży dla Cezarego?” Rodzice udzielają odpowiedzi: O chrzest (czym jest chrzest? Włączeniem w życie samego Boga w Trójcy Jedynego, stanie się nowym stworzeniem, dzieckiem Boga….).

W dalszej części obrzędu chrztu w modlitwie powszechnej:

W pierwszej formule „A” (w drugim wezwaniu jest taka prośba):

Prosimy Cię, abyś przez chrzest i bierzmowanie uczynił je wiernym uczniem i świadkiem Twojej Ewangelii.

W drugiej formule „B”: (wezwanie 2)

Prosimy Cię, aby naznaczone krzyżem świętym, przez całe swoje życie odważnie wyznawało Chrystusa, Syna Bożego.

W trzeciej formule „C”: (w drugim wezwaniu jest taka prośba):

Prosimy, aby zachowując nakazy Chrystusa, wytrwało na zawsze w Jego miłości i odważnie głosiło Jego Ewangelię.

W czwartej formule „D” (w drugim i trzecim wezwaniu):

Błagajmy Boga za to dziecko, aby odrodzone z wody i Ducha Świętego, zawsze żyjąc w tym Duchu, było dla ludzi znakiem nowego życia.

Oraz:

Błagajmy Boga, aby to dziecko zdołało przezwyciężyć zasadzki szatana i skłonności do złego.

W piątej formule „E”:

Prosimy Cię, aby to dziecko odrodziło się z wody i Ducha Świętego na życie wieczne. Po modlitwie powszechnej wzywa się wstawiennictwa świętych, poczynając od Maryi Matki Bożej, poprzez św. Jana Chrzciciela, św. Józefa, Piotra i Pawła, po których następuje wezwanie świętego, którego imię przyjmuje, obrał, nadaje się nowoochrzczonemu:

Św. CEZARY (może być z określeniem który z plejady św. o tym imieniu np. z Arles) – módl się za nami.

W dalszej części jest modlitwa z egzorcyzmem, której są słowa mówiące o walce tego przyszłego żołnierza Chrystusa (2 Tm 2,3) : Ty wiesz, że to dziecko będzie narażone na pokusy tego świata i będzie musiało walczyć przeciwko zasadzkom szatana.

W dalszej części obrzędu chrztu w drugiej formule poświęcenia wody do chrztu znajduje się modlitwa prośby kapłana: Przybądź nam z pomocą, Panie, Ojcze jedyny, i uświęć tę wodę, aby dziecko nią ochrzczone zostało obmyte z grzechu i narodziło się do nowego życia jako Twoje Przybrane dziecko. c. d :

Przez tajemnicę tej poświęconej wody racz udzielić duchowego odrodzenia Twojemu słudze CEZAREMU, którego w wierze Kościoła wezwałeś do chrztu… W dalszej części rytuału chrztu jest wyrzeczenie się zła i wyznanie wiary: Czy wierzycie w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, obcowanie świętych (w tym św. Cezarego, który był wcześniej przyzywany jako Patron i orędownik przed Bogiem).

I następuje po tych wstępnych obrzędach chrzcielnych zasadnicza najważniejsza część sakramentu chrztu (odrodzenia, przemiany, związku z Bogiem w Jego cechach).

CEZARY, ja ciebie chrzczę w Imię OJCA i SYNA, i DUCHA ŚWIĘTEGO.

Przy włożeniu białej szaty kapłan oświadcza:

CEZARY, stałeś się nowym stworzeniem i przyoblekłeś się w Chrystusa….

W końcowej części obrzędu sakramentu chrztu (…) aby wasze dziecko (...) mogło wyjść na spotkanie przychodzącego Pana razem z wszystkimi Świętymi w niebie (w tym i św. Cezarym, który patronuje nowoochrzczonenu przed Bogiem w niebie).

Pewno nie zawsze uczestnicy sakramentu chrztu zwracają należytą uwagę na słowa modlitwy obrzędu sakramentu chrztu jak są one ważne i jak zmieniają duchowy kształt chrzczonego.

Myślę, że niezwykłą rzeczywistością - a ośmielę się napisać nadprzyrodzoną -jest brać udział w poleceniu Chrystusa Pana-Boga: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19).

Kiedy kapłan dokonuje tej przemiany mając imię CEZARY i chrzci CEZAREGO, wypowiadając imię:

CEZARY ja ciebie chrzczę w Imię OJCA i SYNA i DUCHA ŚWIĘTEGO.

Niezrozumiałym staje się argument niektórych duszpasterzy, że nie ochrzczą kandydata kiedy obrano mu czy on sam obrał sobie imię niechrześcijańskie. Przecież każde imię, nawet pochodzenia biblijnego przed chrztem było niechrześcijańskie a staje się chrześcijańskim w momencie chrztu, który zmienia wszystko w życiu stworzenia bożego, staje się przyobleczonym w samego Chrystusa Pana.

Aczkolwiek imię Cezary nie jest pochodzenia biblijnego, ale stało się chrześcijańskie w chwili chrztu. Wszyscy święci, którzy je przyjęli świadczą o Bogu, że On jest Pierwszym, który panuje rządzi, dyktuje, rozkazuje: Oni wszyscy występują przeciwko rozkazom cezara, głosząc, że jest inny król, JEZUS (Dz 17, 7). To, ci imiennicy eksponują Jego pierwszeństwo we wszystkim, szczególnie w dziedzinie idolatrii (św. Cezary z Terraciny, św. Cezary z Arles….). To im przyświeca dbanie szczególnie o kult pierwszeństwa Boga Prawdziwego w świecie, walka z idolatrią „jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa”(2 Tm 2,3), i jej przejawami i odcieniami. W Imieniu Chrystusa dokonują wielkich dzieł Boga –Bożych. To oni szczególnie dbają o cześć i chwałę Imienia Boga-Bożego, aby go nie używać do czczych rzeczy (bałwochwalczych) jak np. cesarzy Rzymu. Wszystkim o imieniu CEZARY są bliskie (a przynajmniej powinny być bliskie) Słowa Jezusa-Boga: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22,21) czy słowa św. Jana Chrzciciela: „To jest Ten, którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie (…) Trzeba, aby On wzrastał, a ja żebym się umniejszał” (J 1,30). Tym duchem ewangelicznym oni się charakteryzują, że te Słowa Pana, ochrzczonym i dobrowolnie poddanym sługom, są im szczególnie bliskie. Tym się oni charakteryzują, takie mają cechy, taką osobowość, takiego ducha, taką prezentują duchowość.

Pozdrawiają was wszyscy święci zwłaszcza ci z domu Cezara (Flp 4,22).